Złomowanie statków i pozyskiwanie w ten sposób cennych elementów, stanowią ważny element gospodarki wielu rozwijających się państwach Azji Południowej. Na czele tej gałęzi przemysłu znajdują się m. in. Bangladesz i Indie. To głównie tam, często w prowizorycznych stoczniach, statki najpierw wciągane są na kilka kilometrów w głąb lądu podczas przypływu; następnie są cięte, rozbierane, a pozyskane elementy przewożone są do hut. W stoczniach, w bardzo ciężkich warunkach pracuje się za ok. 5 USD dziennie. Często dochodzi do śmiertelnych wypadków, również na skutek eksplozji. Wynika to z faktu, iż współczesnie złomowanie to często problem szkodliwych odpadów, będących pozostałościami po materiałach dzisiaj zabronionych, ale kilkadziesiąt lat temu w normalnym użyciu (azbest, szkodliwe farby) oraz resztkami paliwa czy ładunku. (30 fotografii)

1. INDONEZJA, Cilincing, 22 marca 2010: Mężczyzna pracujący przy złomowaniu jednostek pływających. (Foto: Ulet Ifansasti/Getty Images)

Użytkownicy poszukiwali:

• złomowanie statków
• bangladesz rozbior statków
• naiwieksze zlomowiska statkuw filmiki
• praca przy demontazu statkow bangladesz
• rozbieranie statków bangladesz
• rozbiórka statków bangladesz
• rozbiurka statkow bangladesz
• rozbiurka statkow filmiki
• youtube demontaz statkow w indiach
• złomowanie statków w indiach

Indie są jednym z największych producentów soli na świecie. Blisko 70% z ok. 20 mln ton soli potasowej pochodzi ze stanu Gujarat. Miejscem, które z tym zajęciem wiąże się szczególnie, jest Wielki Rann – sezonowe solnisko (słone bagna) na spornym pograniczu Indii i Pakistanu, nad Morzem Arabskim. Sól często wydobywana jest tradycyjnymi, niezmiennymi od stuleci metodami. Przy pracy zaangażowane są całe rodziny, również dzieci.  Szacuje się, że każdego roku zbieraniem soli zajmuje się 200 tys. ludzi.
Obok Wielkiego Ranu na zdjęciach zobaczycie również solnisko znajdujące się w Indonezji, na wyspie Madura. W miejscowości Sumenep, po odparowaniu wody, rolnicy zbierają ok. 10 ton soli z każdych 100 m2. Sól ta jest następnie eksportowana – głównie do Malezji. (28 fotografii)

1. INDIE, Wielki Rann, 6 lutego 2010: Pięćdziesięcioletni pracownik solniska podnosi garść soli. AFP PHOTO/ Sam PANTHAKY

Użytkownicy poszukiwali:

• sól w ranie

Dziś fotografie z dwóch miejsc znajdujących się na wschodnim wybrzeżu Jawy. Przedstawiają one ludzi pracujących przy wydobyciu, tradycyjnymi metodami, ropy naftowej i siarki.

Część I. Ropa naftowa wydobywana jest na dużą skalę w Bojonegoro od 2005 roku mimo, że 210 znajdujących się tam studni pamięta jeszcze czasy kolonialne. Dziennie pozyskuje się 170 000 baryłek ropy, która przetwarzana w tradycyjny sposób sprzedawana jest później w większych miastach regionu.
Część II. Kompleks wulkaniczny Ijen wznosi się na wysokość 2799 m n.p.m. z kraterami głębokimi na blisko 200 metrów. Jednym z głównych źródeł utrzymania w regionie jest pozyskiwanie siarki ze zboczy wulkanicznych. Mężczyźni pracujący w siarkowych oparach odrywają bloki surowca i transportują go w koszach na szczyt wulkanu. Kosze te ważą ok. 80 kilogramów i po trzech kursach z dna na szczyt wulkanu można zarobić dziennie do 11 USD.
Praca w obu środowiskach jest bardzo ciężka i odbija się na zdrowiu osób zatrudnionych przy wydobyciu, ale stanowi zazwyczaj jedyne źródło utrzymania w regionie.  (29 fotografii)

1. INDONEZJA, Bojonegoro: Pracownik nadzorujący studnię z ropą naftową. (Foto:Ulet Ifansasti/Getty Images)

Użytkownicy poszukiwali:

• ropa naftowa
• destylacja ropy naftowej
• ropa naftowa zastosowanie
• fotograf Z?oczew loc:PL

Zazwyczaj wczesną jesienią w Afganistanie rozpoczyna się sezon produkcji cegieł i trwa on przez 8 miesięcy. Cegły wyrabia się metodą tradycyjną, formując je z gliny i błota. Wysuszoną cegłę układa się ręcznie w stosy wewnątrz pieca kręgowego. Cegły pozostaną tu przez cały czas wypału, a po wystygnięciu zostaną wyciągnięte. Jeden cykl wypalenia trwa 6 do 7 dni i przez 24 godziny na dobę, w piecach spala się 30 do 50 ton drewna. Dziennie, za 8 – 10 godzin pracy przy wyrobie cegieł, można zarobić ok. 1,50 USD.
Tak wytworzony produkt wykorzystywany jest gównie do rekonstrukcji budynków w stolicy kraju. Produkcja cegieł jest jedną z niewielu prężnych gałęzi gospodarki osłabionej przez ponad dwie dekady wojen. (28 fotografii)

1. AFGANISTAN, Kabul: Pracownik fabryki rozładowujący cegły z przyczep. AFP PHOTO/SHAH Marai